“Met dat soort zweverige gedoe heb ik niks,” zegt ze nadat ik heb gevraagd of haar vorige therapeut ooit met haar heeft gepraat over het innerlijk, ook wel het innerlijke kind genoemd. Vijftien minuten later vertelt ze over Annie, met wie ze altijd speelde. Wetende dat ze enig kind was, vraag ik haar wie Annie is. “Dat ben ik zelf, ik was altijd alleen met mezelf.”
Ik reageer enigszins verbaasd en vraag door. Ze had ooit een verhaal gelezen over een meisje met de naam Annie dat erg eenzaam was. Zo had zij zich ook altijd gevoeld. Vaak werd ze alleen gelaten en zelfs als haar ouders thuis waren, hadden ze geen aandacht voor haar. Haar ouders hadden zo hun eigen zorgen.
Dit vind ik interessant om te horen. Deze vrouw vindt het zweverig gedoe om te praten over een innerlijk kind, maar heeft tegelijkertijd haar innerlijke kind een naam gegeven. Het kind dat ze ooit was, dat niet begrepen, gehoord of gezien werd, is in de vorm van Annie als het eenzame meisje in haar aanwezig gebleven.
Met innerlijk kind bedoel ik het deel van jou dat gevormd is tijdens je kindertijd. Het omvat al je emoties, ervaringen en (belemmerende) overtuigingen die je als kind hebt opgedaan. Dit kunnen leuke of minder leuke ervaringen zijn en hebben invloed op hoe je de wereld om je heen ervaart en hoe je jezelf ziet. Je vroegere ervaringen kunnen zo gevoelens oproepen zoals eenzaamheid.
Zwakheid
Tot een paar jaar geleden begreep ik ook niets van innerlijke kinderen. Ik kon zelfs niet praten over gevoelens en emoties en ging het liefst de confrontatie hiermee uit de weg. Als ik klachten had, vond ik niet dat ze veroorzaakt konden worden door gevoelens en emoties, omdat dat betekende dat ik zwak was. Dat is wat ik als kind had geleerd.
Als kind zag ik de volwassenen in mijn omgeving hun gevoelens wegstoppen, en er werd ook niet over gevoelens gesproken. Niet thuis, maar ook niet op school of in de buurt waar ik woonde. Het wegduwen van mijn gevoelens werd voor mij een missie, waarin ik blijkbaar succesvol was. Mijn collega’s vonden me bijvoorbeeld stabiel, terwijl ik van binnen vol verdriet en boosheid zat.
Mijn kwetsbare innerlijke kind had ik weggestopt in een kamertje. Ik ging er nooit naartoe. Ze mocht er van mij niet zijn.
Mijn kwetsbare innerlijke kind had ik weggestopt in een kamertje. Ik ging er nooit naartoe. Ze mocht er van mij niet zijn. Destijds vond ik dat heel normaal. Ik was me er ook nauwelijks van bewust dat ze er was. Nu begrijp ik dat het wegstoppen van mijn gevoelens een beschermingsmechanisme was. Door mijn gevoel weg te duwen, hoefde ik ook niet geconfronteerd te worden met gevoelens van onmacht en schuld.
Het wegduwen van gevoelens werd vervolgens een automatische reactie op situaties waar ik als kind geen invloed op kon uitoefenen. Hierdoor ontwikkelde ik een nieuw kind. Een kind dat zich niets aantrok van de situatie. Een stoer kind, want dat wilde ik worden. Het kwetsbare kind was nog steeds een deel van mij, maar ik ontkende haar bestaan.
Doordat ik vervolgens allerlei situaties meemaakte waarin ik me afgewezen en niet goed genoeg voelde, ontwikkelde ik, net als andere mensen in dergelijke omstandigheden, meer innerlijke kinderen. Soms verhardde ik als het ware. Ik ontwikkelde dan weer een overlevingsstrategie om de pijn niet te hoeven voelen, waardoor er, figuurlijk gesproken, telkens een nieuw innerlijk kind ontstond.
Natuurlijke behoeftes van een kind
Dit soort ‘innerlijke kinderen’ willen gehoord en gezien worden. Ze verlangen naar liefde en aandacht, omdat ze er gewoon willen zijn. Deze verlangens zijn universeel bij mensen. We hebben allemaal deze verlangens gehad als kind en we hebben ze nog steeds. Als deze verlangens niet worden vervuld, zullen ze ons gedrag blijven beïnvloeden in ons onderbewustzijn.
Mijn cliënt vond het zweverig om te praten over haar innerlijk kind. Of praten over innerlijke kinderen zweverig is, is maar de vraag. Als we voortdurend nare gevoelens zoals eenzaamheid ervaren, kan het helpen om de emotionele lading van herinneringen te verminderen. Om dit te bereiken, is een van de voorwaarden dat we ons bewust worden van hoe we ons als kind hebben gevoeld (emotie speelt een rol in emotionele heling) en wat we nodig hadden.
Werken met ons ‘innerlijk kind’ is een methode om begrip te krijgen voor onszelf als kind. Het kind dat we waren en dat niet de aandacht en zorg kreeg die we verlangden. Zelfs als we vijftig jaar oud zijn (of welke leeftijd dan ook), is het nog steeds mogelijk om terug te kijken naar onszelf als kind en begrip te tonen voor onszelf, toen en nu. Daar is niets zweverigs aan.