Belevenissen van twee KOPPers

Daar gaat ze weer, haar jas tot bovenaan dichtgeknoopt en een sjaaltje om haar hoofd. Vanuit de achterkamer zien we haar fietsen over de dijk richting de stad. Ze ligt voorovergebogen over het stuur. Door de wind zwaait haar rok rond haar benen heen en weer. Ik blijf kijken tot ze niet veel meer is dan een stipje. Voor de tweede keer deze week is mijn moeder op weg naar de huisarts.

Vaak duurt het een uur of langer voor ze terug is. We kunnen dus ontspannen. Voor even hoeven we niet alert te zijn. Mijn broertje rent naar de deur om naar buiten te gaan. Ik plof met een zucht neer op de bank en kijk naar het weekblad dat opengeslagen naast me ligt.

Daar gaat ze weer, haar jas tot bovenaan dichtgeknoopt en een sjaaltje om haar hoofd.

Lichamelijke kwalen

Ze bracht het blad gisteren mee naar huis toen ze boodschappen had gedaan. De paar boodschappen had ze opgeborgen en daarna was ze gaan zitten om zich te onder te dompelen in de verhalen van bekende sterren uit binnen- en buitenland en andere voor haar interessante verhalen.

Toen ik met mijn broertje een tijdje later binnenkwam, had ze uitgeroepen: “JA, DAT HEB IK OOK”. We hadden haar aangekeken en aangehoord, een paar keer oh en ah gezegd en waren weer weggegaan.

Ik pak het blad op en lees het artikel. Een vrouw vertelt in het artikel dat ze altijd moe was en veel lichamelijke pijn had en pas na veel onderzoeken en veel verschillende artsen, er achter was gekomen wat ze had. Nadat eenmaal de juiste diagnose was gesteld, bleek genezing mogelijk en was ze met een paar weken van haar ergste klachten af.

Ik zucht eens diep en loop naar de kast om te kijken wat voor koekjes er nog in de trommel zitten. Door het raam zie ik mijn broertje rondjes fietsen over ons erf. Helaas, alleen van die koekjes met een hard suikerlaagje. Brrr. Alleen al bij de gedachte een dergelijk koekje in mijn mond te stoppen verschijnt het kippenvel op mijn armen en benen.

Ik pak de snoeppot en ligt het deksel op. Gelukkig nog twee zuurtjes. Ik pak er een. Het is een gele met citroensmaak. Gauw haal ik het papiertje eraf en stop het in mijn mond. Tevreden laat ik het snoepje smelten in mijn mond. De friszure smaak bezorgt me een tinteling op mijn tong. Gauw loop ik naar de bijkeuken om mijn klompen aan te trekken.

Mijn broertje fiets steeds harder en harder tussen de kastanje boom en de appelboom door en weer terug over het asfalt en vanaf het asfalt over het gras. Ik pak mijn fiets en rij achter hem aan. Inhalen lukt me niet, daarvoor gaat hij te snel. Aan mijn moeder en haar problemen denk ik even niet.

Zo was het

Zo was het vroeger bij ons thuis. Mijn moeder voelde zich altijd ziek en zocht steeds naar genezing. Ze was altijd op zoek naar de oorzaak van haar klachten en altijd ging ze ervan uit dat het een lichamelijke oorzaak had. Wat ook logisch is, want ze voelde lichamelijke pijn en ze was ook altijd moe.

Elke week kocht ze een of twee weekbladen waar altijd wel een geval van een wonderbaarlijke genezing in stond. Vervolgens ging ze naar de huisarts om te vertellen dat ze deze keer de oorzaak van haar klacht gevonden had.

Wij wisten als kind wel beter. De klachten van mijn moeder waren psychisch, ontstaan door meerdere traumatische ervaringen in haar leven. Uiteindelijk kreeg ze toch een lichamelijke klacht en werd ze onbehandelbaar ziek. Ze heeft toen nog een paar jaar geleefd voor ze overleed.

Lichamelijke klachten door stress

Die lichamelijk klachten door stress heb ik van haar geërfd. Jarenlang had ik af en toe nek, rug en knieklachten. Net als mijn moeder heb ik jarenlang gezocht naar de oplossing door me te laten behandelen voor de lichamelijke klacht.

De klacht was dan even weg om vervolgens weer terug te komen. Zo ging ik door tot ik er genoeg van had. Ik wilde mezelf kunnen genezen. Dat was een belangrijk keerpunt voor me. Ik ontmoette de juiste mensen die me leerden beter op de signalen van mijn lichaam te letten.

Nu ik coach en therapeut ben weet ik dat voor een aantal lichamelijk klachten de oplossing zit in het voelen wat er speelt. Een voorbeeld: Kritiek hebben op mezelf voelde vroeger heel naar. Dus ging ik dat nare gevoel wegdrukken. Bijna direct daarna kreeg ik dan hoofdpijn.

Als ik nu hoofdpijn voel opkomen, dan sta ik even stil en geef mezelf de ruimte om te kijken of ik de kritische gedachten over mezelf probeer te onderdrukken. Ik concentreer me op mijn gevoel. Dat is vaak niet prettig, maar mijn hoofdpijn verdwijnt er wel door.

Mijn moeder kreeg niet de kans om op een andere manier om te gaan met haar gevoelens. En daardoor kon ze haar eigen lichamelijk klachten niet duiden. Gelukkig kreeg ik wel die kans.

De huisarts

Jaren geleden hoorde ik van een gepensioneerde huisarts, dat hij elke week de weekbladen las om zo te weten met wat voor klachten zijn patiënten zouden komen die week. Slim vond ik dat. Grote kans dus dat onze toenmalige huisarts al van te voren wist met wat voor klachten mijn moeder die week langs zou komen.